Jak przyszło do sprzątania, to się zwinęli raz dwa trzy na działeczkę. Bo weekend.
Bezpośrednio po jego wielkim powrocie do Buenos Aires mnóstwo osób (zwłaszcza dziewczyn - starych znajomych z Puerto Limon) lgnęło do brodatego asa-pumy Felipe Contepomiego. 
Ale on w końcu wybrał drobną, sympatyczną blondynkę o kolorze skóry typu 'san juan bronzeado'. Nikt go za to chyba nie obwini… 
Sprawa była do tego stopnia poważna, że Contepomi zrobił coś, w co wiele osób już zaczynało powątpiewać (choć niektórzy, np. współpasażerowie podróży autobusowych, modlili się do końca, by to się stało). 
Oto co zrobił: zdjął swoją reprezentacyjną koszulkę, swój nieodłączny talizman pokemona!
A tu jeszcze kilka fotografii dla naszych najwierniejszych czytelników. Te dwie pod spodem szczególnie ucieszą naszą najwierniejszą (jedyną?) czytelniczkę, bo ona właśnie lubi tego typu ogrodowe zwiedzanie. 
ogród botaniczny
ogród Japoński
Miłe spotkanie z psami między ogrodami
Ale zanim tu przyjechaliśmy to po raz drugi byliśmy w Rodeo w prowincji San Juan.
W razie gdybyśmy jeszcze o tym nie wspominali: ładnie tam jest. Tu jest trochę nowych zdjęć.
I tym wpisem my oraz oba obiektywy naszego niezmordowanego D40 pragniemy się pożegnać i podziękować wszystkim wiernym kibicom Radomiaka, tak często wystawianym na próbę czasu. 4go maja lądujemy na Okęciu niczym Orły Górskiego i rozpoczynamy tzw. ‘first day of the rest of our lives’ w Warszawie. Oferty pracy i płacy prosimy zamieszczać w komentarzach poniżej. Działalność bloga oficjalnie zawieszamy na kołku (jak Deyna buty). Będzie jeszcze jeden nieoficjalny wpis z link-iem do filmu z woluntariatu w Cordobie. Mamy szczere chęci urwać tej niewygodnej sprawie głowę przed 15 maja, więc zajrzyjcie tu wtedy.
A wczoraj miało być tak pięknie: to miał być ten najważniejszy moment naszej podróży poślubnej: Game 5 of the incredible Bulls-Celtics series. Ale skończyło się próbą nakręcenia spot-u reklamowego dla stacji ESPN. Poniżej tzw. 'the closest we´ve got'
Ale za to byliśmy na wieczornej przejażdżce oraz jedzeniu w dzielnicy Boedo. I chwała nam za to oraz państwu Beatriz i Enrique (znajomym zapoznanym w Esquel-u dwa miesiące temu), którzy nas tam zabrali!
Dasvidania Moskba, do zobaczenia wkrótce!
beyond repair…?
nigdy!!!
“Morena will think twice before pulling this sh….. again on us”, rzuciła na odchodne Aika i zrobiła kupę na ganku.
Mariano, Basiano, Sergio oraz nasza współlokatorka z pokoju, Nauko z Yokohamy. Sam El Che (co na niejednym polu namiotowym spał) nie wahłaby się chyba wezwać sanepidu do schroniska swojego imienia...
The second picture is taken by the security person. The moment he releases the shutter, Beth’s boyfriend enters the shop and stares at us from behind the security guy’s back. We all crack up as she says: ‘Don’t ask me questions, you know more than I do, honey…’
Korzystając z chwili oddechu i szybkiego łącza internetowego - krótki update z podróży. W Ushuaii byliśmy na trzech, bardzo przyjemnych, górskich wycieczkach. Na rozgrzewkę był spacer na Glaciar Martial wznoszący się na tyłach Ushuaii. Następnie zwiedzaliśmy Parque Nacional Tierra del Fuego, gdzie śladami Franka P. wspięliśmy się na szczyt Cerro Guanaco, z którego rozciągają się widoki na okoliczne zaśnieżone szczyty, jeziora, kanał Beagle oraz Ushuaię. W sobotę natomiast zaprzyjaźniony taksówkarz José zawiózł nas (bynajmniej nie za darmo) do Valle de Los Lobos (Doliny Wilków), z której wyruszyliśmy w stronę Laguny Esmeraldy. Miejsce do opisania jedynie obiektywem (choć to pewnie i tak nie oddaje całej 'niesamowitości' krajobrazów, które tam mieliśmy okazję oglądać). Wycieczka tym przyjemniejsza, że w towarzystwie trójki miłych Holendrów oraz słońca! Teraz jesteśmy w Punta Arenas w Chile, do którego dotarliśmy wczoraj, po paru dość męczących godzinach w autokarze, kontrolach dokumentów, skanach bagażu doświadczeń itd itp. Następny przystanek - Puerto Natales, natal w Chile. 
To jest pies pośród ´los lupinos´. Los Lupinos to również nazwa hostelu w Ushuaii, w którym zatrzymaliśmy się na pierwsze dwie noce. Hostel przypadł nam do gustu głównie dlatego, że ja tam zapodziałem kabelek do aparatu, który dzisiaj się odnalazł! Teraz jesteśmy w hostelu Yakush, a o nim możnaby w samych superlatywach.
a to dowód na to, że mieszkańcy Ushuaii są ´wild at heart´. And we don´t know the half of it. W dalszą drogę ruszamy w piątek, coraz bardziej śladami Franka P., bo skręcamy do Chilę. Na chwilę.
Una matita por la tarde en Puerto Pirámides, fot. BM
Ruti przyszła się przywitać, z pieskiem i z nami! fot. BM
Wczoraj byla wycieczka krajoznawcza. Wynajetym samochodem pojechalismy wraz z trojka innych podroznikow/wczasowiczow w kierunku slynnego Puerto Rawson, w ktorym podgladac mozna tutejejsza faune w postaci bialo-czarnych delfinow, niezbyt ladnych fok, kormoranow i jeszcze paru innych gatunkow ptactwa, ktorego nazw nie pamietam, a pozniej do Reserva Provincional Punta Tombo, gdzie znajduje sie najwieksze, zdaje sie, na swiecie zbiorowisko pingwinow magellanskich. I oto wlasnie ciekawostka - pingwiny wystepuja nie tylko na lodach Antarktydy, ale toleruja, z wieksza lub mniejsza przyjemnoscia, upaly polnocnej Patagoni. Tutaj trzeba dodac, ze Patagonia nie jest, jak sie okazalo, kraina wiecznych mrozow i przy odrobinie szczescia trafia sie 38 stopni o godzinie 9tej wieczorem... czego doswiadczylismy wczoraj.
Faworytem nr 2 sa oczywiscie pingwiny. W rezerwacie znajduje sie ich ok 500 tysiecy i ta kraina pingwinow jest niesamowitym miejscem. Pingwinie nory znajduja sie pod kazdym krzakiem i pingwin jest tam, mniej lub bardziej doslownie, na pingwinie. Ludzie maja tam wytyczona trase, ale pingwiny bezwzgledne pierszenstwo. Tzn. gdy pingwin chce przejsc przez droge czlowiek musi stanac i przepuscic pingwina. I faktycznie wyglada to troche tak jak na Marszalkowskiej; pingwin przed przejsciem na druga strone rozglada sie w prawa i w lewa strone po czym rusza swym smiesznym, pingwinim krokiem. Ogolnie jednak pingwiny zainteresowane (ale tez i zestresowane) obecnoscia gatunku ludzkiego specjalnie nie sa. Maja swoje sprawki.
W rezerwacie koegzystuja z pingwinami rowniez lamy, ktorych zwyczajow dobrze nie znamy, ale sa bardzo malowniczymi zwierzetami i udalo nam sie uchwycic je naszym obiektywem.
w końcu nasz super-aparat wraz z super-obiektywem dokonał selekcji i zostali już tylko najlepsi…
...a na samym końcu najlepsi z najlepszych.
Mordęga codzienności trwa.
Kilka słów o podróży Buenos Aires - Puerto Madryn. Jedzie się 18 super-godzinek autokarkiem i poznaje mnóstwo ciekawych osób. Zanim jeszcze ruszyliśmy, do środka wchodzi pan podobny do A. Nocioniego i rozdaje ulotki z definicjami alkoholu, marijuany, kokainy i heroiny, po czym mówi, że jest z takiej i takiej fundacji, był w więzieniu, był alkoholikiem i narkomanem, a teraz czas pomagać innym. Zbiera datki od pasażerów (którzy dosyć chętnie się dokładają), zabiera ulotki, prosi kierowcę o zatrzymanie pojazdu (w międzyczasie zaczęliśmy jechać) i wychodzi. Jedziemy niezbyt długo, stajemy nagle w jakimś parku. Pomocnik kierowcy wchodzi po 10 minutach na nasze piętro (na górę, tak, taki to był autokar!), bardziej żeby dotrzymać towarzystwa, niż żeby coś wyjaśniać. Na początek żart: ‘To koniec podróży’. Pasażerka przed nami odpowiada mu żartem:
"zakaz galopowania po ulicach miasta"Tutaj zdjecia z wczorajszego spaceru po feria de antiguedades czyli tutejszym targu staroci w San Telmo (czyli dzielnicy w ktorej mieszkamy, tutejszej starowce). Robienie zdjec nowym obiektywem to naprawde wielka przyjemnosc, poza tym zastepuje u mnie chec nabywania rzeczy... Nie wiem na jakiej zasadzie to dziala, ale odkrycie ciekawe. W zwiazku z powyzszym zrobilam dzisiaj zdjecie przepieknej bizuterii na ktora nigdy w zyciu nie bedzie mnie stac, zobaczymy czy ta ciekawa zaleznosc zadziala w tym przypadku... :)
PS Przepraszam za brak polskich znakow, ale tu ich brak.
Nasz zapał do turystyki nie słabnie mimo upału (który wciąż jednak jest mile widziany). Basia wybłagała wizytę na stadionie Boca Juniors, ja z kolei wymodliłem odwiedziny muzeum sztuki współczesnej z ekspozycją-exhibicją Marcel-a Deschamp-a. Obie atrakcje w kolorowej dzielnicy Boca, którą zachwalała nam już pierwszego dnia bardzo miła pani na lotnisku. A gdy wróciliśmy do hostelu niespodzianka gratis od linii Alitalia: plecak Franka z zapasem past do zębów, misiem od mamy, srebrnym czepkiem "duma Raszyna" i innymi niezbędnikami. Zostaniemy tu chyba do połowy przyszłego tygodnia, bo muzyka w hostelu przyjemnie kołysze nam głowy. Podpisuje się "el diez" maradona oraz jego miła żona. 
